Embody to projekt o charakterze interdyscyplinarnym, angażujący zarówno kompozytorów,
jak i artystów wizualnych. To opowieść o ciele w formie polisensorycznego spektaklu, w ramach którego
odbiorca zostaje wprowadzony do świata, który może eksplorować za pomocą kilku zmysłów jednocześnie.
Multimedialność współczesnego świata przyzwyczaiła nas do odbierania bardzo wielu bodźców w tym samym czasie. Zwykle jednak nie są one ze sobą połączone – wyskakujący na monitorze alert nie współgra z płynącą z głośników muzyką i wypełniającym przestrzeń zapachem. W Embody nie ma miejsca na przypadek – obraz, dźwięk, zapach, dotyk oraz wrażenia odpowiadające zmysłom takim jak kinestezja czy termorecepcja są ze sobą sprzężone.
Morton Heilig – twórca multisensorycznej maszyny o nazwie sensorama — wyszedł w swoim projekcie
od obrazu. Koncepcja Embody ma swoje źródło w dźwięku i opiera się na zestawieniu ze sobą utworów czwórki kompozytorów z grupy kompozytorskiej gen~.rate i kompozycji cenionego niemieckiego twórcy – Caspara Johannesa Waltera. Program zakłada prawykonanie utworów – instalacji powstałych specjalnie z myślą o projekcie i reprezentujących eksperymentalną postawę twórczą. Spójność repertuarową gwarantuje obecność wspólnego dla wszystkich utworów mianownika, jakim jest ludzkie ciało i zmysły. Koncepcja sceniczna projektu zakłada wykonanie kompozycji w niestandardowej przestrzeni (open space), przy jednoczesnej rezygnacji z klasycznie rozumianej sceny. Pozwoli to odbiorcom na swobodne przemieszczanie się w trakcie spektaklu i korzystanie z instalacji korespondujących z poszczególnymi utworami. By zintensyfikować doznania dźwiękowe, pomysłodawcy zdecydowali się także na przestrzenną projekcję audio.
Impreza towarzysząca Festiwalu Warszawska Jesień
Data: 25 września 2018 (wtorek), godz. 17.30
Miejsce: Nowy Teatr, ul. Madalińskiego 10/16
Organizator: Delirium-Edition,
Wykonawcy: Delirium Ensemble, Wiktor Kociuban – dyrygent
Współorganizatorzy: Nowy Teatr w Warszawie, Europejskie Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu „Zamówienia kompozytorskie 2018”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca
Caspar Johannes Walter rodził się we Frankfurcie w 1974 roku. Studiował kompozycję u V. D. Kirchnera w Wiesbaden oraz u J. Fritscha i C. Barlowa w Kolońskim Konserwatorium. W 1985 założył wydawnictwo Thürmchen Verlag. Otrzymał wiele nagród kompozytorskich, m. in. Stuttgart Composition Competition (1991), Irino Prize for Orchestra (Japan, 1992), Vienna modern (1995). Jego Utwory były wykonywane podczas Światowych Dni Muzyki w Sztokholmie i Kopenhadze. Płyta z utworami kameralnymi, wydana przez Vergo zdobyła nagrodę „Preis der deutschen Schallplattenkritik” w 1998 roku. Jest równocześnie wiolonczelistą w zespole Thürmchen Ensemble. Interesuje się współpracą z młodymi twórcami szczególnie w zakresie muzyki eksperymentalnej i teatru muzycznego. Obecnie jest profesorem kompozycji w Akademii Muzycznej w Bazylei.
gen~.rate pochodzi od nazwy obiektu gen~ w jednym z najbardziej popularnych muzycznych środowisk programistycznych. Jego działanie sprowadza się do umożliwienia budowania wielkich i złożonych obiektów z najprostszych struktur, będących odpowiednikiem kodu programistycznego. Grupa powstała w 2014 roku w Warszawie z inicjatywy czwórki kompozytorów młodego pokolenia: Aleksandry Kacy, Teoniki Rożynek, Żanety Rydzewskiej oraz Rafała Ryterskiego. Kompozytorzy – nie odnajdując alternatywy dla podobnych działań – postanowili stworzyć przestrzeń, w ramach której młodzi twórcy będą mieli szansę na prawykonywanie swoich kompozycji. Jako czteroosobowy zespół, przy współpracy z grafikami i reżyserami dźwięku, zorganizowali oni sześć Koncertów Muzyki Nowej, współpracując ze sobą na wielu płaszczyznach – od organizacji przestrzeni koncertowej, poprzez koordynację produkcji muzycznej i tworzenie identyfikacji wizualnej, aż po promocję wydarzeń w mediach.
Caspar Johannes Walter – black rotation
The speakers, platonic bodies with six individually controlled diaphragms, radiate the sound in all directions and convey a natural and spatially very plastical physicality. The ensemble and often object-like loudspeaker sounds are closely interwoven. In some parts of the piece it becomes totally dark. A strained, focused attention is created. The sounds on the speakers start to rotate, there is no solid ground, everything seems to float.
Aleksanda Kaca – unseen
Świat widziany oczami tetrachromatyka różni się od tego, z którym obcuje dichromatyk. Różnice w postrzeganiu tego, co nas otacza nie są jednak uwarunkowane wyłącznie ilością obecnych w oku fotoreceptorów. Na widoczność obiektów oraz ich kolor ma także wpływ ilość światła, jakie dociera do naszego oka. Utwórinstalacja unseen to opowieść o różnych perspektywach postrzegania wzrokowego. Przede wszystkim o tym, czego nie widzimy.
Teoniki Rożynek – powierzchnie minimalne
Przyciąganie międzycząsteczkowe to jedno ze zjawisk, które sprawia, że materia przybiera najbardziej ergonomiczne kształty. To właśnie powierzchnie minimalne – kształt kropli wody, czy też charakterystyczna konstrukcja architektoniczna wnętrza kości zwierząt i ludzi. Wewnętrzne mikro-ruchy cząsteczek kształtują swoje trajektorie. Śledząc ich dynamikę, można wyabstrahować małe gesty, które następnie da się przełożyć na struktury muzyczne. Powierzchnie minimalne Teoniki Rożynek to utwór na czternastoosobowy zespół muzyczny. Traktując głównie o ruchu i odnajdywaniu balansu pomiędzy ciążeniami, kompozytorka skupia się przede wszystkim na zmyśle równowagi. Zestawienie topofonicznie rozplanowanej warstwy instrumentalnej i elektronicznej, wraz z stworzonym specjalnie do tego utworu mappingiem 3D, daje odbiorcy szansę na wejście w mikrokosmos budującego się i walącego świata materii, jego ciągłych przekształceń, nieustannych drgań i w końcu homeostatycznych rozwiązań, kreujących figury o najbardziej optymalnych kształtach.
Żaneta Rydzewska – no-body
No-body to projekt polisensoryczny, który łączy słuch, wzrok i zapach. Iluzja bliskiej obecności innego człowieka, wędrówka poprzez zapachy związane ludzkim ciałem i przestrzeń dźwiękowa pozwalająca zanurzyć się w somatycznym odbiorze to nadrzędne założenia koncepcji No-body.
Rafał Ryterski – taking control
Wejdź. Zamknij drzwi, podejdź
A teraz klęknij
Nie bój się, jednak milcz
W razie czego znasz hasło
Odpręż się
Powiedziałem „milcz”!
Otwórz usta
Tak lepiej, teraz będziesz milczeć
Możemy zaczynać
Przyjmij pozę
Nie krępuj się
Zamknij oczy
Przestań istnieć
Dokładnie tak
A teraz…
Tańcz
Taking Control jest utworem należącym do cyklu, w którego skład również wchodzą Genderfuck oraz Disco
Bloodbath.